Ik heb een 15″ MacBook Air, met retina scherm. Vooruit, ik weet dat het een MacBook Pro late 2013 is, maar vergeleken met de MacBook Pro early 2011 die ik hiervoor had, is het een vedergewicht. Het is de lichtste notebook van Apple die ik ooit heb gehad, een halve kilo lichter zelfs dan mijn eerste, de PowerBook 100. En hij is snel! Opstarten gaat inderdaad van patsboem en ontwaken uit de sluimerstand gaat zonder te geeuwen. Alleen… dit moois komt wel met een prijs.
In december 2013 ruilde ik mijn iPhone 3GS in voor een 5S. Sindsdien klop ik regelmatig in paniek op mijn kleren omdat ik denk dat ik hem ergens heb laten liggen. En dan zit hij gewoon in mijn broekzak, zo licht en dun is hij. Wat erger is: dat ik in de ijzerwarenwinkel een roestige schroef uit mijn zak haal die ik als voorbeeld had meegenomen en dan pas mijn iPhone opmerk (leve de beschermfolie). Een 15″ MacBook stop je niet in je binnenzak, maar ik ben onderweg naar huis toch al een paar keer met een hartverzakking gestopt omdat ik dacht dat mijn notebooktas leeg was. Ik voel amper verschil, qua gewicht en qua volume.
Het is ook maar goed dat er geen bewegende delen meer in zitten, want als ik hem per ongeluk aanstoot schuift hij zo meteen een meter opzij. Zo licht. Ik slaap nu met mijn raam dicht, uit angst dat hij midden in de nacht langzaam wegzweeft naar buiten, op een zwoele nachtelijke bries, ver weg naar naar een ander universum, onvindbaar voor iedereen, zo zonder stand-by ledje.
